فانوس افکارم میشه خاموش

من تو هر قدم میشم فراموش

اشکای من حرفای نگفتمه

با اینکه تبحر من تو کلمه نه گفتنه

با اینکه  قلب من برای رفیق نهفتمه (خدا)

اما باز انقدر خالیِ دنیام انقدر تنهام حتی تو رویام

که دلم میخواد رو قبرمم بنویسن گمنام

من اگه خاصم چون خودم خواستم

چون پای حرفی که بزنم میتونم وایسم

خاص بودن من بخاطر عادی بودنمه

بخاطر دور از چیزای مادی بودنمه 

چون ی ^"آدمم "، نه زخمی نه زهری مثل افعی

باشه قبول کلمه ^"من" فقط دو حرفه

اما نمیتونی تصورش کنی حتی تو دو هفته

زبونش حرفای عاشقانه نمیگه دلش جایی نمیره 

ی کسی که تنهاییُ دوست دارم و میخواد باهاش بمیره 

 

نظرات شما عزیزان: